به گزارش متادخت، مهریه در حقوق اسلامی و قوانین مدنی ایران، مالی است که به موجب عقد نکاح دائم یا موقت به زن تعلق دارد و به محض وقوع عقد، در مالکیت او قرار می‌گیرد. زن پس از جاری شدن صیغه عقد، مالک مهریه می‌شود و اختیار کامل دارد تا در آن هرگونه تصرفی انجام دهد.
مهریه از نظر زمان پرداخت به دو صورت تعیین می‌شود:  عندالمطالبه و عندالاستطاعه
در هر دو حالت، مهریه حقی مسلم و قانونی برای زن است و به منزله نشانه‌ای از احترام و تعهد مرد در آغاز زندگی مشترک به شمار می‌آید. رعایت عدالت و تعادل در تعیین میزان مهریه نیز از نظر شرعی و اجتماعی امری پسندیده و موجب استحکام روابط خانوادگی است.
قرآن کریم در آیات متعددی بر لزوم پرداخت مهریه و احترام به آن تأکید کرده است که این امر نشان می‌دهد که مهریه نه یک لطف، بلکه حقی واجب برای زن است که مرد در هنگام عقد آن را می‌پذیرد و متعهد به پرداخت آن می‌شود.
از نگاه اسلام، مهریه نشانه احترام به مقام زن و تعهد مرد نسبت به زندگی مشترک است، نه وسیله‌ای برای معامله یا فشار.
اما نکته اینجاست، هنگامی که مرد در عقد نکاح، با آگاهی و اختیار، میزان معینی مهریه را می‌پذیرد و امضا می‌کند، در حقیقت مسئولیتی شرعی، اخلاقی و قانونی بر عهده می‌گیرد. بنابراین، بی‌توجهی به پرداخت مهریه یا تلاش برای فرار از آن، با اصول تعهد و امانت‌داری در تضاد است و از نظر دینی نیز نکوهش شده است.
بنابراین، شایسته است خانواده‌ها و زوجین در تعیین مهریه، تعادل و درک متقابل را رعایت کنند؛ مهریه‌ای معقول و متناسب با شرایط برگزینند تا هم موجب استحکام پیوند زناشویی شود و هم مانعی در مسیر ازدواج جوانان نباشد. در نهایت، مرد باید بداند مهریه‌ای که با علم و رضایت پذیرفته، دِینی بر گردن اوست و پرداخت آن بخشی از شرافت، تعهد و مسئولیت‌پذیری در زندگی مشترک محسوب می‌شود.