به گزارش متادخت، در میان انبوه تولیدات سینمایی، گاه اثری همچون «خدمتکار» ما را با واقعیتی تلخ روبرو می‌سازد. این مینی‌سریال، اقتباسی از خاطرات پرفروش استفانی لند است. این اثر نه صرفاً یک داستان، بلکه مطالعه‌ای عمیق پیرامون فقر سیستماتیک و اراده‌ی تاب‌آور یک مادر است.
ما با «الکس» همراه می‌شویم؛ مادری جوان که شجاعانه از رابطه‌ای سمی و خانوادگی فرار کرده است. اما این فرار، آغاز یک آسایش نیست؛ بلکه پرتاب شدن به ورطه‌ای است که در آن، سیستم‌های حمایتی ناکارآمد، او را در برابر چالش‌های بقا رها می‌سازند.

اغلب درام‌ها در شخصیت‌پردازی دچار افراط یا تفریط می‌شوند، اما «خدمتکار» یک استثناء درخشان است. الکس در ابتدا زنی گیج، فاقد هویت و کاملاً وابسته است. سفر ده قسمتی او، یک مسیر خطی موفقیت نیست؛ بلکه مسیر پرفراز و نشیب واقعیت است. ما او را می‌بینیم که گاه به نقطه‌ی صفر بازمی‌گردد، گاه برای بقا مجبور به دروغ گفتن می‌شود. این نقص‌ها هستند که او را به یک قهرمان «واقعی» تبدیل می‌کنند. قدرتش در عدم شکست نیست، بلکه در توانایی برخاستن مجدد از هر زمین‌خوردنی است. و همین موضوع، مخاطب را وادار به همدلیِ حقیقی می‌کند.
عشق مادری الکس به «مدی» موتور محرک اصلی داستان است. خوابیدن در ماشین وعده غذایی ساده، همه با یک هدف انجام می‌شود: امنیت فرزند. سریال به شکلی اصیل، فداکاری والدگری را به تصویر می‌کشد و به ما یادآوری می‌کند که هیچ مسئولیتی بالاتر از تضمین رفاه فرزند نیست. این بُعد، یکی از قدرتمندترین پیام‌های زنانه سریال است.

• بیشتر بخوانید: نقد سریال شغال، داستانی از تجاوز، سکوت!

همچنین، این اثر با هوشمندی کلیشه «خشونت یعنی کبودی» را در هم می‌شکند. ما شاهد نمایش ابعاد عاطفی، کلامی و اقتصادی خشونت هستیم. فریادهای «شان» همسر الکس، تحقیرهای کلامی و کنترل‌گری‌های او، مصادیق بارز خشونت روانی هستند. سریال نشان می‌دهد که فقر و وابستگی اقتصادی چگونه زنجیری نامرئی ایجاد می‌کند که رهایی از آن را به عملی تقریباً ناممکن بدل می‌سازد.
در نهایت، «خدمتکار» یک اثر صرفاً تماشایی نیست؛ یک تجربه حسی و فکری نافذ است. این اثر با پرهیز از شعارزدگی و ارائه شخصیت‌هایی با پیچیدگی‌های انسانی، به یک شاهکار دراماتیک بدل شده است. از بازی خارق‌العاده مارگارت کوالی تا کارگردانی ظریف، تمامی عناصر لازم برای ماندگاری را دارا می‌باشد.