در بخش اول یادداشت جوشش خشم مقدس به توصیف مصائب و جنایات رژیم غاصب صهیونیست علیه مردم فلسطین پرداختیم و آماری از نقض حقوق انسانی زنان و کودکان بی‌دفاع فلسطینی دادیم.
اسارت 15 هزار زن فلسطینی
به گزارش متادخت؛ به گزارش وبگاه فلسطین الیوم، «عبدالناصر فروانه»، رئیس واحد پژوهش‌های اداره امور اسرا و آزادگان فلسطینی اعلام کرده که از سال 1967 تا کنون 15 هزار زن فلسطینی بازداشت شدهاند. او توضیح داد که زنان فلسطینی در سن‌های مختلف، طی سال‌های گذشته مورد هدف قرار گرفته‌اند و بر حجم بازداشت‌های اجباری آنها افزوده شده است؛ از زمان انتفاضه قدس در اکتبر 2015 حدود 445 زن فلسطینی که در بین آنها دختران کم سن و سال هم هستند، بازداشت شدهاند.
وی افزود، هم‌اکنون نیز حدود 60 زن فلسطینی در زندان‌های رژیم صهیونیستی محبوس هستند که میان آنها 10 نفر کم سن و سال و 8 مجروح حضور دارند.
در ادامه گزارش فروانه آمده است روش‌هایی که رژیم صهیونیستی برای بازداشت زنان فلسطینی از آن استفاده می‌کند تفاوتی با روش بازداشت مردان ندارد؛ این زنان غالبا در خانه و در نیمه‌های شب بازداشت می‌شوند و مورد ضرب و شتم، اهانت، رفتار بد در مسیر زندان و سپس شکنجه روانی و بدنی در مراکز بازداشت قرار می‌گیرند.
فتوای خاخام بزرگ ارتش اسرائیل
این اخبار وقتی به وخامت می‌گذارد که بدانیم «آیال کریم»، خاخام ارتش اسرائیل فتوایی بی‌شرمانه مبنی بر جایز بودن تجاوز به زنان و دختران فلسطینی و زنان غیر یهود، در زمان جنگ برای سربازان اسرائیل صادر کرده است که اگرچه بسیاری از زنان و دختران آزاد شده از بیان آن ابا دارند. گذشته از این، وضعیت زندان‌ها برای اسرای زن دردناک و مصیبت‌بار است.
«فاطمه الزق» اسیر زن فلسطینی در توصیف شکنجه‌های موجود در زندان‌های اسرائیل می‌گوید: بارها من را در ابعاد روانی و جسمی شکنجه کردند و بارها سعی کردند من سقط جنین کنم. آنها داروهای ناشناس به من می‌دادند و می‌گذاشتند در خونریزی شدید باشم تا سقط جنین کنم. افسران سرویس جاسوسی اسرائیل با لگد به صورت من ضربه می‌زدند.
در نیمه‌های شب من را با زنجیر روی زمین می‌کشیدند و با اقدامات تروریستی خود، من را به زندان دیگری منتقل کردند. آنها بارها داروهای ناشناخته به من می‌دادند و در هر بار از من می‌خواستند که معاینه شوم. این کار طبعاً برای کمک به من نبود. من هم اجازه این کار را نمی‌دادم، چرا که آنها می‌خواستند فرزندم سقط شود. اما خداوند همواره با من بود. اشغالگران هنگام تولد فرزندم، دست و پای من را به مدت سه روز متوالی بستند و بعد از سه روز شکنجه دستانم را باز کردند. من در بیمارستان مائیر در کفار سابا بودم، اما فکر می‌کردم که در میدان جنگ هستم. اتفاقاتی که اسیران دیگر فلسطینی نیز مشابه آن را تجربه کرده‌اند.
خون به پا شد
جنگ غزه دوباره حقیقتی را نشان داد که رسانه‌ها پنهانش کرده بودند؛ خوی وحشیگری جرثومه‌ای به نام اسرائیل در اقدام برای جنایات جنگی و چنگ کشیدن بر صورت تمام مدعیان صلح و تمام منشورهای ملل.
چند روز پس از شدت گرفتن درگیری‌ها، بیمارستانی که قرار بود فضایی امن برای مجروحان باشد با بمب یک تنی و آمریکایی MARK 98 با قدرت تخریب بسیار بالا مورد حمله قرار گرفت. طی این حمله‌ی وحشیانه زنان و کودکان که به بهانه‌ی امن بودن فضای بیمارستان از هر حمله‌ای به آنجا پناه برده بودند به خاک و خون کشیده شدند و نوزادانی که مظلومانه در قنداقه‌هایشان کفن شدند. طبق برآوردهای اولیه بیش از 1000 نفر از فلسطینیان در حمله هوایی رژیم صهیونیستی به بیمارستان المعمدانی در غزه به شهادت رسیدند. کادر درمان بیمارستان المعمدانی در قابی تلخ و جگرسوز نشست خبری خود را میان اجساد وپیکرهای بی‌جان زنان و کودکان برگزار کردند و مدیر کل وزارت بهداشت غزه گفت: به دلیل اجساد زغال شده و بدن‌های متلاشی شده امکان آمار دقیق از تعداد شهدا نیست.
شبکه تلویزیونی فلسطین الیوم نیز اعلام کرد: ارتش اسرائیل قبل از بمباران به شهروندان اعلام کرده بود منازل خود را ترک کنند و به این بیمارستان بروند تا در امان باشند!
مقاومت تا دمیدن صبح
تاریخ فلسطین را که ورق بزنیم شیرزنانی می‌یابیم که همچون مردان بر تارک افتخارات این عرصه می‌درخشند؛ مردانی مبارز را در دامان خود می‌پرورانند یا دوشادوش مردان در میدان نبرد یکه‌تازی می‌کنند. از خبرنگار شهید؛ « شیرین ابوعاقله» تا مجری عملیات استشهادی؛ «عایده سعد» یا «فاطمه برناوی» که در عملیاتی شهادت‌طلبانه پس از بمب‌گذاری در سینما «صهیون» توسط نظامیان صهیونیست به اسارت گرفته شد و «لیلی خالد» که برای آزادی اسرای فلسطینی و جلب توجه افکار عمومی به فلسطین، اقدام به ربودن یک فروند هواپیمای شرکت صهیونیستی «العال» کرد و «شادیه ابوغزاله»؛ شهید جنگ شش روزه یا «فتحیه عوض الحورانی» که در سال 1974 میلادی تانک‌های صهیونیستی از پیکرش عبور کردند.
… و این مبارزه و مقاومت همچنان تا طلوع فجر در سرزمین‌های اشغالی ادامه دارد.
