یکی از بزرگترین زیستگاه‌های افراد به خصوص در شرایط جنگی، خانه است که مدیریت فضای داخلی آن با زنان است.

حضور زنان در عزاداری‌ها تنها یک حضور احساسی و عاطفی نیست، بلکه همراه با معرفت، شناخت، و پیوند عمیق با اهداف قیام امام حسین (ع) است.

در روزهایی که رسانه‌ها پر از خبرهای اضطراب‌آور، تصاویر ناامن و تحلیل‌های نگران‌کننده‌اند، این زنان هستند که روایت دیگری از ایران می‌نویسند؛ روایتی از ایستادگی، همدلی و نجات روان جامعه.

زنان شهیده خود را نگهبانان مکتب می‌دانستند و دفاع از ولایت را تکلیف دینی قلمداد و نه از سر ناچاری، بلکه با آگاهی و اشتیاق به سوی آن حرکت می‌کردند.

این رسم مکتب ماست که زنان و دختران ایران سال‌ها برای چنین روزهایی شجاعت را در آن آموزش دیده بودند!

زنان تابعین که خود غدیر را ندیده بودند اما به حقانیت آن باور داشتند در محافل گوناگون حتی در بارگاه حکما به دفاع از آن می‌پرداختند.

داستان مرگ، قتل و تمام شدن زندگی دختران ایران به هر نحوی که باشد محل سوگ و افسوس است؛ اما فضای مجازی و بازیگران آن این روزها تبعیض جدیدی را علیه زنان آغاز کرده‌اند.

«مادران مایو» تنها روایت‌گر رنج شخصی نیستند بلکه حافظان حافظه جمعی‌اند...

خانه‌داری، که می‌تواند در بستری آگاهانه، همراه با رشد فردی، اجتماعی و حتی فرهنگی ایفا شود اغلب با خانه‌نشینی اشتباه گرفته می‌شود.