به گزارش متادخت، رو‌به‌رویش می­‌ایستم و بلند می­‌گویم:

• من هیچ جا نمیام تو هم نمی­تونی منو مجبور کنی!

بلند و عصبی می­‌خندد و می­‌گوید:

• ادعای دین‌داریت گوش فلکو کر کرده؛ پس چرا نمی­دونی که تو نمی­تونی برای من تعیین تکلیف کنی که کجا زندگی کنم کجا نکنم؟ من می­خوام از این کشور برم. قصدم ندارم تنها برم، اونم بخاطر بچه­‌هام وگرنه همین جا ولت میکردم بمونی ور دل ننه و بابات.

در خودم می­‌شکنم، خرد می‌­شوم. حرفی برای گفتن ندارم، چه باید بگویم کاری بود که خودم با خودم کردم. صبر نمی‌­کند تا جوابش را بدهم در را به هم می‌­کوبد و می‌­رود. گوشه‌­ای روی زمین می‌­نشینم و اجازه می­‌دهم اشک‌­هایم خودشان را رها کنند. یک دل سیر که گریه می‌­کنم بلند می­‌شوم، وسایلم را جمع می­‌کنم، ساک بچه‌ها را آماده می‌­کنم و راهی خانه عمه سهیلا می­‌شوم. عمه در را که باز می‌­کند با یک نگاه همه چیز را می‌فهمد. ساک را از دستم می‌گیرد و کمک می­‌کند بچه­‌ها را بخوابانم. بچه­‌ها که می­‌خوابند عمه شرمنده رو به رویم می‌­نشیند.

• من شرمندتم سپیده، به خدا من نمی­دونم این پسر چرا این طوری می­کنه؟ یادته من مخالف ازدواجتون بودم! بچه خودمو می­شناختم حالا من موندمو این خجالت.

عمه راست می‌­گفت، چند بار گفته بود اشتباه نکن، سهراب مرد زندگی تو نیست، اما عشق بدجوری عقلم را زائل کرده بود.

• عمه شما که میدونی من نمیتونم پدر و مادرمو بذارم برم کانادا، این طفلی­ا کسی غیر از من ندارن. بابا چطوری میخواد مامانو جمع و جور کنه با اون حالش؟
• چی بگم عمه! منم که خودم دست و پا ندارم که برم کمکشون. کاش اون روزی که عقد میکردی تمام حق و حقوقتو می­گرفتی که الان نتونه بهت زور بگه.

به عمه سهیلا نگاه می‌­کنم. می‌دانم اشتباه کرده‌­ام اما چاره‌­ای ندارم. بلند می‌­شوم و به عمه می­‌گویم:

• عمه بچه‌­ها تحویل شما، بگید سهراب بیاد هر جایی که می‌خواد ببرتشون. منم تا وقتی که مادر و پدرم زنده‌­ن پیششون میمونم اگر هم می­خواد طلاقم بده.

گریه امانم نمی‌دهد، اما در دلم امید دارم که سهراب بدون من نرود.

پیوست:

ماده 1114 قانون مدنی: زن باید در منزلی که شوهر تعیین می‌کند سکنی نماید مگر آن که اختیار تعیین منزل به زن داده شده باشد.